Sessiz Kadın Şiiri - Tezcan Bilgiç

Adın yok,
Sanın yok...
Gözlerin var gözlerimde,
Ve saçların,
Dalga dalga gönlümde...
Sesin yok sol yanımda,
Sen sessiz kadın...
Kurumaya yüz tutmuş kalbimi,
Islarken gözyaşlarımla her gece,
Ansızın yağdın yüreğime...
Düşen her damla boğarken beni benle,
Darılmadım bir kez olsun gözlerine...
Bekledim saatlerce, günlerce...
Bahar başkadır, umudun gözlerinde...
Şimdi batarken yavaş yavaş hasrete...
Kan görüyor gözlerim sadece gökyüzünde...
Yürek hapis, hayat paslı bir zindan...
Anahtarı ellerinde...
Bekledikçe kararıyor umutlarım...
Düşüyor sonsuzluğa adım adım...
Şimdi gözlerim ararken her yerde seni
Duvarlar ördün aradaki her nefese...
Beklemeyi görev bilmiş yüreğim,
Yine kir pas içinde...
Adını anamıyorum,
Tüm yollar kapalı...
Sana ulaşamıyorum,
Hayallerim yamalı...
Ve ölüm yakın gayet yüreğime...
Sesini duymadığım her gün için,
Bin küfür geçiyor içimden...
Sessiz kadın diye anıyor yüreğim seni,
Beklemekten lal olmuş gözlerim...
Şimdi önümdeki tüm kapıları sana açıyorum.
Bir kez daha göz göze gelmek için,
Saatlerimi sana sunuyorum.
Artık gayem sen,
Hedefim sen,
Ölümüm sen,
Kalımım sen...
Yoksa alır ruhu,
Geçip giden bu esen...