Sessiz Kadın Şiiri - Döndü Dülger

SESSİZ KADIN!
Buruk bir bakış var simasında,
Sessiz bir feryat saklı dilinin ucunda.
Uçuşan yaprakların sesi bölse de dalgınlığını,
Yılların yorgunluğu, küskünlüğü,
Konuşmasa da anlatıyor hüznünü.

Belli ki yükü ağır mı ağır bükülmüş beli,
Kamburundan belli dertleri sırtında sıra sıra dizili.
Alnında ki derin çizgiler ve buğulu gözleri,
Kaderine boyun eğdiğinin nişanesi.
Ellerinde ki çatlaklar,
Geçirdiği yapayalnız yılların emek izleri.

Taranmamış ak saçları okşanmaya muhtaç besbelli.
Tatlı bir söz duymamış, unutmuş sevilmek neydi ki?
Kaşlarının çatıklığı yüreğinin nasır tuttuğunun emaresi,
Ahh! Sevilmek en çok sana yakışırdı Kadın!
Elinde kalan tek tesellisi Anneliği!...