Sessiz Haykırışın Hüznü

Kalbimin sevgisiz ve uzun bekleyişinde;
Sen çıktın benim karşıma..
Kalbimin yıllardır açılmayan paslı kilidini;
Sen zorlayıp açtın.
Oysa ben sevip sevilmeye kapatmıştım.
Yada her ayrılıkta;
Nefreti sevginin ilacı sanıp,
Öylesine nefretime alışmıştım.
Ama sen;
Kalbimin paslı duran kilidini açıp,
Sevmeyi yeniden gösterdin
Ve sevdim seni işte! ..
Hiç tanımadan, bilinçsizce sevdim..
Halbuki sen;
Beni zorlarken kendin sustun
Ve ben sessiz haykırışın hüznüyle tanıştım.
Madem en az benim kadar sevmeyecektin
Veya sevginden bir parça olsun bölmeyecektin.
Neden çıktın karşıma
Ve neden zorladın seni sevmeye?
Benim acım seni mutlu mu edecekti?
Şimdi sen;
Yüreğime susmasını emrederken,
Ben nefretimi haykırmakta zorlanıp,
Yine sessiz haykırışın hüznüne karıştım.
Oysa zalimliğini ve zorbalığını haykırabilmek,
Yenik ve ezik olmadığını suskunluğumun,
Sana anlatabilmek isterdim.
Ama ne yazık ki;
Bir kez daha sana olan sevgimi
Ve ancak seni severek mutlu olduğumu,
İlan ederken haykırışlarımla,
Aşkla tutuşturduğun kalbimin yenikliğinde;
Yine sessiz haykırışın hüznüyle çarpıştım.