Sessiz Gidiş Şiiri - İsmail Eser

Gelirken hep bir bavul dolusu,
gidiyorum getirmeseydi eğer,
benim de dolabım hep mutluluk dolardı elbet.
Girerken kapının dışına çıkartmıştı ayakkabısını
nasıl da sezemedim misafir olacağını,
oysa ki kurulu bir düzeni bile vardı,
seviyorduk birbirimizi,
veda bile etmeden çekip gitmesine
anlam veremiyorum.
Çünkü duymamıştım bile
gece uyurken kapı tıkırtırtısını,
sabah sehpanın üzerindeki notu,
farketmem geç olmadı,
ben uyanıkken terkedecek cesareti bile yoktu.
Beni tanıyor du,
ben adamı yerin kaç kat dibine de sokarım,
arş'ın mutluluğuna da çıkarırım,
çekincesi bundan olsa gerek.
şimdi arkandan konusuyorum duy,
senin gece yarısı sessiz gidişine benzemez
benim arkadan vuruşum.
Sözüm söz!
senin gözlerini kalbimden asacagım,
aleme aşk olsun diye değil,
senden sonra gelene ibret olsun diye...