Sessiz gecede Şiiri - Enver Levent Batur

_ her yer dingin

işte rüzgârda çıktı
kendi kendine pervaza çarpan açık pencere
camda gizlenmişti yüzün
kendi sesimde boğuluyordum

Ay göverirken gecede, çiçeklerle bezeli bahçemde uyuşuk kökler yağmuru beklerken.

_ gitmiştin

yabani zambakların sardığı o çorak arkları sürmedim
zambakları çok severdin
derken yeniden güneş uzandığında son yaprağına kadar koparacağım

Aşıp tepeyi aktığında sular sevebileceğim kimse olmayacak, güneşten korktuğumdan değil; kuru taş su sesi vermediğinden.

_ ne diriydim nede ölü

el yordamıyla inerken ışıksız merdiveni
sanki bir pencereydin hayatıma açılan gecede
boş ve ıssız gene gece
korktuğum bütün düşlerde

Derken konuştu gök gürültüsü sessiz gecede, yağmursuz kuru kısır gök gürlemesi var.

_ rahat bırak aşağıda

vakit tamam kapatıyorum ıslak toprakta gövdemi
alevli oklar gibi dağılmış gün ışıklarında
öbek öbek çimen döşeli tarlalardan
tırnaklarımla kazıp çıkaracağım seni

Yağmur varsa bende varım yükselen sularda, bomboş kalan odamda zambaklar dile gelip şimdi ölüyoruz dediler ve ölümü dışarı ittim.