Sessiz Gece Şiiri - Ender Yılmaz

Akşamın ilk ışıkları düşüyordu gözlerime,
Ve gözlerimden sen dökülüyordun.
Sonsuzluğa susuyordu kalbim,
An geliyordu ağlıyordum.

Rüzgar gibi geçiyordu hayalin gözlerimden,
Bulutlara doğru yükseliyordu, kaçıyordu.
Geride yalnızca yalnızlık kalıyordu ellerimde,
Yalnızlığın içinde boğulup ağlıyordum.

Ne zaman balkona çıksam özlemin sarıyordu bedenimi,
Karanlığa doğru çekiyordu, itiyordu beni derin bir boşluğa.
Vuslat fısıltıları yükseliyordu kulaklarımda,
Çığlıklar boğazımda düğümleniyordu, ağlıyordum.

Karanlık geçen her günün zifiri gecelerinde,
Seni düşünüyordum, kendime yanıyordum.
Sobanın içinde yanan kömür oluyordum bazı geceler,
Duvarda asılı olan bozuk bir saat oluyordum bazen,
Ama bir tek kendim olamıyordum,
Çünkü ne zaman kendim olsam, kendime ağlıyordum.