Geçmişin gölgesinde kaybolan umutlarla yaşar insan.
Yetişir mi imdadına ihvan?
Yalnızlığın koynunda uyur insan.
Mazinin karanlığında sana kucak açtı mı insan görünümlü bir liman?
Duydun mu içindeki sessiz feryatları?
Acının nakaratında akar gider gözlerinin ırmakları.
İçindeki öfkeyle demir gibi dövülür sivri kelimeler.
Yiyip bitirdi değil mi seni de zifiri gecelerde solan sığınmak istediğin hayaller?
Bir nefeslik huzura hasret kalan gönüller var dünyada.
Esir misin hayal kırıklıklarının yıkıp döken gözyaşlı fırtınasına?
Ya umutsuzluğunun girdabında kaybolan yılların illüzyondan ibaret bir kâbussa?
Dinmeyen sancılarının bataklığına batan sözlerinle mi çıktın yola?
Kayıt Tarihi : 16.5.2024 22:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!