Sessiz Esinti Şiiri - Ceren Özdemir

Kadın hüzünlü, kalpsiz ama hisli.

Ve sisli.

Görünmez bir hayalet gibi etrafta dolaşıyor ve herkesi etkisine alıyor.

O, korkunç.

O, bir canavar.

Adam yağmurlu bir fırtınada kaybolmuş,

Hislerini emanet etmiş kadına.

Tozlu bir rafta kırık bir kalp,

Kalbin üstünde büyük bir sızı.

Minik gülümsemeler, vahşi düşler.

Birileri, kimilerini üzerler.

Her şey küçücük bir tesadüfün ötesinde,

Ama sıfır noktasına yakın.

Her şey bitti derken yeniden başlardı,

İnsan,

Sevgi,

Aşk,

Mutluluk.

Başlangıç noktasından geri dönmekti sadakat,

Bir çift aşık gözü ardında bırakmaktı.

Karanlığın gölgesinde kalmış düşünceler,

Aşktan sarhoş olmuş hisler.

İşte aşk iki bedende saklıydı,

Fakat bir atardı.

Severdi ama nefret ettirirdi,

Üzerken sevindirirdi,

Acıtırken mayhoş ederdi.

Küçük bir aşkın tozu.

Kaderin zoru,

Kederinse zorunluluğu.

İki çift çelişki, birbirinde saklı iki beden.

Karanlığın güneşinde,

Sessiz bir esinti eşlik ediyor adama.

Hoş oluyor adam.

Aşka sarhoş oluyor.

Sonra içindeki rüzgarı yaktı kadın.

Esintisi hala adamın içini ürpertiyor,

Sevdiriyor,

Ve korkutuyor.

Asla vazgeçilmiyor.

Adamdan hiç gitmedi ki o sessiz esinti.

Arada rüzgarın külleri karışsa da,

Kızgın bulutları olan o rüzgar hiçbir zaman yok olmayacak.

Bitmeyecek o esinti,

Kadının sessiz haykırışlarındaki tizi,

Adamsa o esintide boğulacak,

Kimse bir yere kaybolmayacak.

"Yakılmaya değer olan her şey artık değersizdir."