Sessiz Duvarlar Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Toprak kokusu sinmiş eski bir duvar,
Dilin var mı, suskun taşların?
Her bir çatlağında zamanın ağır eli,
Kim bilir, hangi adımlara şahit?
Çatlakların arasında gömülü sırlar,
Gözleriyle konuşanlar, hepsi sustu,
Ne bir ses kaldı ne de bir yankı,
Sadece küf kokulu bir sessizlik,
Dilsiz bir boşluk kapladı yolları.

Koca bir gökyüzü boylu boyunca serilmiş,
Gölgelerle oynayan ay ışığı,
Zifir karanlık içinde bir tek yıldız,
Yüzyıllık sessizlik içinde yanıp söner,
Yavaşça döner gece, ağır bir dev gibi,
Her hareketi sonsuz zamanın yankısı,
Sonsuzluğa sarılmış o soğuk sokaklar,
Rüzgar sürükler çürümüş yaprakları,
Bir ağıt gibi inler boşlukta.

Eski bir hanın önünde durmuş saat,
Kırık pencerelerde perdeler,
Düşer bir bir toprağa zamanın zerresi,
Bir anıydı belki, belki bir hayal,
İçinde dolanan küskün hatıralar,
Gizli ve kapalı kapılar ardında,
Bekler duran, unutulmuş bir şarkı gibi,
Kendi yalnızlığında kaybolmuşlar,
Sessizce akıyor zamandan öte.

Yorgun kalplerin attığı derin bir iz,
Göğsünde taşır onu duvarlar,
Her bir tuğlasında bir insan ömrü,
Ölümsüzleşir taşta, tuğlada, harçta,
Bir sevda vardı belki, ya da bir hüzün,
Kaç sevda gömüldü o taşların altına?
Kaç gözyaşı döküldü çatlaklarına?
Duymadın, görmedin, bilmedin,
O yalnız gecede, yitik bir mezar gibi.

Sonra bir el dokundu kilitli kapıya,
Zincirler düştü, paslı ve ağır,
Bir anlık bir nefes duyuldu belki,
Sonra yeniden bastıran o derin sessizlik.
Belki o el, bir aşka uzandı,
Belki de düşmanına doğru bir silaha,
Zamanı silmek için ellerinle,
Her an, her adımda o duvarı yıktın,
Ve her defasında yeniden örüldü.

Güneş vurduğunda yıkık kapılara,
Eski günlerin şarkısı yankılandı,
Bir elveda gibi duyulmaz, silik,
Sonsuzluğa gömülen kelimeler gibi,
Düşen her gölge, unutulmuş bir iz,
Toprağa karışan gözyaşı gibi sessiz.
O duvarların ardında kim bilir ne yatar,
Belki de senin en büyük sırrın,
Sessizce bekler, sonsuz zamanın koynunda.