Sessiz Düşlerin Çölü Şiiri - Rüstem Badı ...

Bir çöl var içimde, sessiz ve susuz,
Kumlar savruluyor, rüzgarın bilmediği bir yerden,
Gözlerimde hiç okunmamış kitapların sayfaları,
Her harfi kırık bir hikaye dökülüyor avuçlarımdan.

Zaman, bir kum saati gibi akıyor,
Düşlerimizi törpülüyor ince ince,
Ve biz, kendi içimize gömülmüş çöl nehirlerinde
Bir damla su arıyoruz kaybolmuş anılarımızla.

Ay, uzak bir yabancı gibi,
Ufuk çizgisinde bekliyor,
Bir yıldız, silik bir iz bırakıyor karanlığın alnına,
Gökyüzü yalnız, suskun bir maviye bürünmüş.

Ruhumuzun izleri savrulmuş,
Her adımda bir hayal daha sönüyor,
Bir fısıltı gibi yankılanıyor sessizliğimiz,
Belki de bir daha hiç dönmeyecek bir yolun eşiğindeyiz.

Kavuşmayan eller gibi çatlıyor yeryüzü,
Yaralı bir yalnızlık büyüyor içimizde,
Ve her suskunlukta biraz daha eksiliyoruz,
Kendi çölümüzün ortasında, kaybolmuş birer kum tanesi gibi.

Bir bakışta eriyen duvarlar,
Bir damlanın özlemiyle çatlamış gönüller,
Bu çölün ortasında, sessizliğin ortasında,
Kendi yankımızı dinliyoruz; bir zamanlar duyduğumuz o eski sesi.