Sessiz Dram Şiiri - Nevin Akbulut

Zamanın gözü döner ve tarih aldatır
Tüm bildiklerimiz bilmediklerimiz olur
Bir kurşun deşer bağrımızı
Bir sızı inceden
Hissedemeyecek kadar uyuşurken
Bir sıvı kırmızıdan

Giderken bağrını deştiğim şu şehri kime bırakıyorum?
-Kimseye
Yandığımız kadar bizim bu şehir
Tanıdığımız insanların varlığı kadar kalabalık
Ve tutsak şehirde düşlerimiz köle

I

Prangalı hasretimin düşlerini öldüremedim hiç
Azrail’in tırpanı da bölemedi ikiye
Hortladı/k her defasında
Zindanların demir telleri de hapsedemedi

Bıraktığım bu şehir ölü
Şiirlerim kime kalır şimdi
Düşlerim hangi yürekte tutsak
Hangi bedene hizmet eder gülüşler?

II

Özgürlüğün adı böyle üşürken
Tabuta girenlerin renk farkı yoktur
Herkes beyazlaşır ölünce biraz
Herkes kefenleşir

Biz düşündüklerimizle farklılaşırız
Çünkü düşünceler hiçbir tabuta sığmaz
Ve kefen giymez hayallerimiz

Ay ışığı çıktı yine
Herkes beyaz
Hadi sar-sarmala beni
Üşüyorum, en çok geceleri
Düşlerime yer bulamıyorum
Kapı ardında, pencere altlarında
Düşlerin sığmadığı şehirde
Soğuk bir odadayız

En iyisi zifiri siyaha boyayalım geceyi
Tüm renkleri hapsedelim
Bir siyah tutar bizi
Beyazken ellerimiz
Günahlarımız gece kadar karanlıkken
Bir geceye sığarız artık

Bir nefes boşluğunda can veririz
Kapı ardında sıkışırken düşlerimiz
Çok başlı bir yaratık dadanır hayallerimize
Her hayalimize saldırırlar ama tek bir seferde
Aynı anda
Tek bir yaratık

…Yeter
Boğmaya bizi de düşlerimizi de
Kuşların kanatları kurtaramaz artık bu tutsaklığı
Yok olmaya hazırdır anılar
Acı çekmemek için intihar ederler
Loş ışığın altında
Yok olmayı dilerler son kez

III

Ama nafile
Kurtaracak oksijen bitmiştir artık bu şehirde
Düşler boğulur önce
Hayaller sıkışır kapının arkasına
Geriye iskeleti kalır anıların
Kırılır kemikleri
Sızlanır yalnızlık
Yalnızlığa kadar işlenir acı
En güzel nakkaş tarafından

Dileriz sonra
En süslü, en genç, en güzel cenaze olmayı
En beyazı kefenin
Gecenin en siyahı

Kapı çarpar son kez
Yaylı siyah bir kapı ahşaptan, ağır
Son kez kapanır umutlar
Son kez bakar bir çift göz
Yok oluşun ardından

İniltili bir masal başlar artık
Yaşayanlar için
Ölüler için ise sessiz dram

(On Altı Ekim İki Bin On İki 13: 00)