Sessiz diyalog. 24.9.2024. 15.15

**Sessiz Diyalog*

**Sen hiç yalnız kaldın mı?**
Her şeyden uzak, sessizliğin içinde boğuldun mu?

**Evet, kaldım...**
Kimsesizliğin içimi sardığı anlar oldu,
Sesim yankılanmadı, duvarlar bile sustu.

**Peki, gözyaşların aktı mı hiç?**
Sessizce, kimse görmeden...

**Aktı, kimse bilmedi.**
Her damlası yüreğime bir yara açtı,
Ama kimse dokunmadı o yaralara.

**İçindeki çığlıkları duydun mu peki?**
O sessiz haykırışları?

**Duydum, hem de çok defa.**
Ama ne sesim duyuldu ne de gözlerimdeki acı anlaşıldı.

**O zaman nasıl dayandın bu kadar?**
Bunca yükü tek başına taşımak kolay mı?

**Kolay olmadı...**
Ama yazdım, kelimelere döktüm acıyı.
Her satırda biraz daha hafifledim, biraz daha sustum.

**Peki, yazarken rahatladın mı biraz?**
O yük hafifledi mi yüreğinden?

**Biraz...**
Her kelimede biraz daha derinlere gömdüm acıyı,
Ama tamamen gitmedi, izleri kaldı yine de.

**Sence bu izler silinir mi bir gün?**
Yoksa hep mi kalacak içimizde?

**Belki de kalır,**
Ama onların bize kattığı gücü unutmamak gerek.
Her yara, bizi biraz daha güçlü yapar,
Her acı, yeniden başlama cesareti verir.

**Yani, dayanmalıyız diyorsun?**
Her şeye rağmen yola devam mı?

**Evet,**
Acı da olsa, yalnız da kalsak,
Yüreğimizdeki ışığı kaybetmemeliyiz.
Çünkü karanlık bir gün dağılır ve güneş doğar yeniden.
Her yeni doğan güneşle umutlar tekrar başlar,
Her bitişin aslında yeni bir başlangıcı vardır.**