Tıpkı karanlık odamda bitmek üzere olan mumun ufacık ışığı gibi, yüregimdeki o küçücük ışığın hergün büyüdüğünü hissediyorum...
Zaman bana ben zamana inat belkiyorum umutla.
Bu özlemler, bu ağlayışlar, kahrolan bedenimin sessiz çığlıkları, hasretine yenik düşen yüreğimin çaresiz kalışları...
tek çarem!
yetmezmi bu kadar acı? yetmezmi bu özlemler?
çıksan? gelsen geri? ...
Kayıt Tarihi : 22.4.2010 09:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!