Korku dolu feryatlar,
Buğulanmış bakışlar,
Soğuk duvarları okşar.
Odaları doldurur sessiz çığlıklar.
Bir masum bedende can çekişir hücreler,
Salyalı şehvet beşikten mezara tetikte bekler:
Boğmak için membaından doğmamış hayaller;
Yeşertmek için dolmamış çileler.
Sureti insanın dağarcığında;
‘Arzuları tatmin’ boyun eğilesi İlah!
Hafızalar suskun...
Toprak inkâr etmekte hilkati
Yakılıp savrulsa da failin külleri,
Ölüm bile silemez bıraktığı izleri.
Yaratandan soyunmuş tiyniyet;
Olsa da insanlığa ibret!
İnsanlık bir ceninin ruhuna emanet.
İnsan, aynadaki siluetten ibaret! ..
İstanbul, 09.10.2006
Hasan KarahisarKayıt Tarihi : 14.11.2006 13:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanların uzay çağında ruhsuz –ilahi yasalardan uzak- yaşadıklarında nasıl alçaklıkta sınır tanımadıklarını anlatmak için. On yedi aylık bir bebeğin ve seksenlik bir ninenin ırzını kirleten alçakları tekzip için yazılmıştır.

TÜM YORUMLAR (5)