Sessiz Çığlık, Sabır Ve Umut

Bir umut akıyor gözlerinden,
Bir kış daha geçti ömrümüzden;
Çile dolu... özlem dolu...
Bir senemiz çalındı zalim yüzünden.
Her kış bir baharı gizler halbuki,
Her gecenin sabahı büyüttüğü gibi,
Sabredersen ayrılmadan özünden…
Sonu rahmettir her zahmetin yolu,

Tıpkı ağaçların ve tarlaların,
Üzerinden geçtiği gibi karların.
Yemyeşil olur ağaçlar,
Hazır sürülmüş gibidir topraklar,
Yeni filizlerle çatlayacaklar.
Sarmış etrafı kasvetli bulutlar,
Demir parmaklıklar ile dört duvar,
Ufkumuzda ise masmavi umutlar var.

Yapraklardaki çiğ taneleri,
Güneşle saklambaç oynuyor,
Büyütmek için goncaları ve meyveleri
Çiçekler açınca;
Rengarenk meyve ağaçları.
Kar değil, dolu değil bekledikleri,
Gök kubbeden ve gri bulutlardan,
Beklenmektedir Rahmetin taneleri.

Çiçekler Yaradana emanet
Renklenince çehreler,
Çiçeklerle bahçeler
Rüzgar bile dokunmaz o güzelliğe, etmez hıyanet,
Hafif hafif eser, yavaş yavaş geçer etrafından
Sarsmaz, dökmez hiçbirini
Meyveye durmuş dallarından,
Sadece önüne katar da; temizler çürümüşlerini.

Toprağa değince rahmet olan su
Sarar etrafı bir gül kokusu,
Beklemez artık sabahı bülbül,
Aradığı sadece, o kokunun sahibi bir gül.
Gül bahçesine dalar da bülbül,
Kavuşunca gülüne,
Kalmaz başka derdi,
Ne zamandır bekleşmedelerdi.

Ulaşmıştır bülbül bahara,
Bahardaki sabaha...
Sarılmadan başka bir aha,
Bize ne zaman gelir muştusu sabahın,
Gelmedi henüz, gelmedi bize bahar,
Baharın sabahına bir an var.
Sabırla devam et, değiştirme O’na nigahın,
İşte o an gelene kadar.

İnmeyecek; O’na yalvaran gözler,
Dinmeyecek; O’na yakaran sözler.
Umut hep taze kalacak,
Yalvardıkça hep yalvaracak,
Yandıkça daha da yanacak,
Sessiz çığlığınla umutlanacaksın
Bir gün kırılacak zincirlerin…
Ve bahara kanatlanacaksın.

24.12.2017, ANKARA