Sessiz Çığlık Şiiri - Yavuz Doğan

Günahını unutmuş kırık bir kolken ömrüm
Değersiz bir diyettim, kim duydu feryadımı?
En işlek caddelerde tek çıkmaz yolken ömrüm
Kendime eziyettim, kim duydu feryadımı?

Âşıktım, maşuk için tırnakları sökülen
Sevdanın karşısında suçsuz boynu bükülen
Ve sahte bir Mesih’in dudağından dökülen
Günah dolu ayettim, kim duydu feryadımı?

Sanki ölmeyecekmiş gibi yaşarken kimi
Taammüden kastetti ruhuma yerçekimi.
Bir de aşkı gömerken sevdamın tek hakimi
Maktulsüz cinayettim, kim duydu feryadımı?

Üstelik kırgın gönlüm yürek yürek sürüldü
Umudumun her yanı yalnızlıkla örüldü
Tutuksuz yargılandım, suçum sabit görüldü
Sürgün oldum hasrettim, kim duydu feryadımı?

Oysa yirmi beş yıldır yalnız aşktı ektiğim
Bazen bir kardelendi bazen güldü diktiğim
Bazen de bir sahrada zemheriyken çektiğim
Kaç ilkbahar tükettim, kim duydu feryadımı?

Meleklerin gözyaşı yeryüzüne inerken
Yıldızlar güne küsüp birer birer sönerken
Müvekkiller hâkime, ceza suça dönerken
Kutsanmış bir lanettim, kim duydu feryadımı?

Ebabiller göçerken sağ kalmış en son file
Tövbesinden cayarken tövbekâr olmuş dile
Bazı gün bir günaha, bazı gün bir gafile
Kendimi ihbar ettim, kim duydu feryadımı?

10.02.2000

Ankara