Sessiz Çığlık Şiiri - Emine Sevim

Bir çocuk sesleniyor Irak sokaklarında
Evinin kapısında vurulmuş annesine.
'Anne, kalk hadisene, evimize gidelim.'
Buna yürek dayanmaz,
Dayanmaz akl-ı selim...
Çocuk mahzun bekliyor, annesi kalksın diye,
Çocuk umutsuz belki, belki gözleri yaşlı...

Bir çocuk evin arar Filistin yollarında
Her yer taş yığınları,
Yok olmuş kapıları.
Ne ailesi kalmış, ne kurulu ocağı.
Artık bomboş kucağı.
Çocuk çaresiz bekler,
Nutuklar, söylenmekte insanlıklı, yoldaşlı...

Bir çocuk ekmek arar Somali toprağında,
Bulduğı ağaç kökü, ne ekmek var ne katık.
Anne çaresiz bekler,
Babanın boynu bükük.
Yavrunun kemikleri sayılır bedeninde.
Ötede iskeletler kamyon kamyon yığılır...
Çocuk suskun çaresiz,
Gözleri boncuk boncuk, toprak dikenli taşlı...

Bir çocuk hep sorular soruyor annesine,
Sıcacık yuvasında, belki sofra başında.
'Anne o çocuklara kim yemek yediriyor,
Biz de yardım edelim
'Çocuk savaşamaz ki, neden vurulmuş? ' diyor.
Anne çaresiz suskun, sarılır yavrusuna.
Çocuk elma yanaklı,
Belki de altın başlı...