Sessiz Çığlık Şiiri - Dilek Burak

o gün
hiç tanımadığım arkadaşımı aradım
yoktu bir anlamı
su verdim
muhabbetsiz kuşlara
annemin plastik kabına sığmıyordu fesleğen
bıraktım üzerinde ellerimi
bir anlamı vardı
yeni toprağına ektim sardunyayı
büyüdü saksı
daraldıkça ev
gelen her telefon sesine ağladım
naftalin kokuyordu gözyaşlarım
panjurları açık unuttum ki
hüzünlü bir resim çizer gibi
renklerini alsın gün
söylense yarım
söylenmezse fazla
devinimsizlikti akşamı çekip uzatan
kaybolan neyse bulmaya yarayan
durağan bir telaş
bir gülüş sanki
dudakları olmayan
bıraksam dağılacak her şey
dağılacak gibiyim bıraksalar
kim kimi tutuyor
kim kime dayanıyor
eksildikçe eskiyen zaman
ellerimi koru
kendine bakmaktan korkmayan gözlerimi bir de
yoksa
nereye uzanır
bir çığlık
metropolde