Sessiz Çığlık Şiiri - Enes Ziya

Çığlık;

Evet evet çığlık.Derin ve gırtlağı yırtarcasına şiddetli ama bir o kadar sessiz bir çığlık. İçime bağırdım ben hep. Hep birileri duysun istedim ama sesim de çıkmadı hiçbir zaman. Öyledir ya korkuların umutlarını bastırır, yarın uyanmak için bir sebebin yoktur ama bir o kadar da çekip gidemezsin ya, işte öyle bir girdap içerisinde pervasızca savruldum.
Ne bir beklenti ne bir çıkış yolu ne de heves. Hepsinden mahrum yürüdüm ben büyük şehrin küçük ve ıssız sokaklarında. Yürürken hep sağıma soluma baktım ben, gözlerim öyle bir aradı ki seni kimi zaman yolumu şaşırdım kimi zaman birkaç dakikalık yola bir saatimi verdim. Ama talihim tatlı bir tesadüfü bile çok gördü bana.
İsyan etmiyorum,beterin beteri vardır elbet ama ne bileyim düşünüyorum işte, sessizce çığlık atıyorum içime,en derine. Boğazlarım yırtılana kadar bağırıyorum ama bir ben duyuyorum. Öyle değil midir zaten anlatamadığın derdin en büyük yaran değil midir? Zor geliyor konuşmak,dertleşmek,bir kaç cümle dökmek dudaklarımdan. Hepsi zor geliyor, öyle ki kendi kendime bile düşünmekten yorgun düştüğüm bu günlerde sadece uzaklara bakıyorum. Boş,anlamsız ve tutarsız bakışlar. Birileri ne oldu sana neyin var demesin diye sahte ve gereksiz gülücükler saçıyorum etrafıma. Ya hu insan bu denli korkar mı anlatmaktan? Evet korkarmış.
Zor günler üstüne üstüne gelirken son bir hamle yapar derin bir nefes alırsın ya, benim ne bir hamlem nede çekecek derin bir nefesim var.
İç çekecek kadar taakatim kaldı şu bedende. Derinlerde en derinde bir yerde hayat hevesi var mı bilmem ama benim en derinlere inmeye mecalim kalmadı. Soluk, heyecansız bu hayat sınavında soruları boş geçmeye devam ediyorum inanın. Adımı yazmaya çekindiğim bu sınav kağıdında o kadar sonu gelmemiş yarım kalan hikayeler var ki, keşkelerim bir ömür doldurur adeta.
Keşkeler... En çok yaralı tarafım bu belki de. Aklım hep geç geldi başıma, hep sonradan düştü jetonum.
Belki de biraz köşeliyim.
Unutacak kadar cesur, güzelce yad edebilecek kadar erdemli olmalı insan.
Bir gün geriye döndüğümde baktığım o dikenli yol bana güzel şeyler hatırlatsın isterdim.
Evet şaka değil, yürümeye mecalim olmayan o yolların sonunu düşünecek kadar da akılsızım.
Akılsız bir o kadar da acemi...