Sessiz Çığlık Şiiri - Ferhat Durak

Sessiz,
sensiz geçen günler.

Artık unutulmaya yüz tutmuş,
bir aşkın sessiz çığlığı gibiydi her şey.
Boğazda düğümlenirdi, çıkamazdı
sözler, kelimeler.

Öylece kaskatı kalmış
bir hayatın gölgesinde..

Ve ben kalakalırdım.
Bana bakardı,
benim gibi,
körkütük sarhoş
boş duvarlar.

Ve loş ışıkta yansıyan
gölgeler.

Avutmaz olur,
içimde biriken
hayaller yorgun düş/l/er..

Ve sensiz,
sessiz geçer geceler.

Oysa öyle çok kırgınım ki,
yarım kalan her şeye.
Kırgınım zamansız gidişlere.

Gidenin ardından yaşarım,
bitmeyen hüznü her gece.

Yokluğunda, uzaktan bakıyorum,
benden bıkmış
yorgun takvimlere.

Belki,
birgün dönersin diye...