Sessiz Çığlık Şiiri - Murat Kan

günler geçip gidiyor
gitgide çoğalıyor yalnızlıklarımız!
ölmek düşüyor aklıma
bir tavan arasında bir başına ölmek düşüncesi!
sonra ürperten yalnızlığımı hatırlıyorum
ansızın
pörsümüş yüzler selamlıyor göz bebeklerimi.
arka arkaya gelip geçen vagonlarda gizleniyor
kinle dolu gülen gözler!
bense müzmin mutsuzluğumu yudumlarken
son nefesimde bile serkeşlik ediyorum haksızlıklara
lanetler yağdırıyorum dünyaya gelişime
kulak veriyorum beynimde biçare inleyen feryat figanlara!
tiz bir çığlık duyuyorum
meczup deyip tıkıyorum kulağımı
kendi dilsizliğime aldırış etmeden!
yapraklarda duran kırağını görünce tanıyorum
her kış gittikçe harlanan isyanın ses(n)siz çığlığını!