Sessiz Çığlık Şiiri - Emre Yükselen

Gece hala bizimdi,
Bir çocuğun kurduğu en büyük hayali,
Onların yaptığı en iyi şeyden daha temizdi.
Çünkü o küçüktü,
Gözleri dolduran hikayeler ona aitti.
Attığı her bakış, bir nakış gibi işlerdi yüreğime.

Telden örülmüş duvarları kaldıramazdı belki minik kalbi,
Ama umutsuz ve düşünceli gözleri tebessüm ettirebilirdi.
Evini kaybettiği gün merak etmişti kuşları,
Kuşlar, yağmur yağınca ne yapardı?
Evsiz kuşlarla bir tuttu kendini, uçmak istedi özgürlüğüne...

Dışarıdaki sesle iki elini birden sardı bir anda başına,
Dışarıdan yağıyordu,yağmur gibi ölüm.
Yere düşen damlalar kandı,
Onun acısını gözleriyle tattı,
Gözlerinden yaşlar ıslak ıslak aktı...

İstemsizce titriyordu dudakları,
Gidiyordu elinden, uğruna kanlar dökülen vatanı,
Keşke dedi içinden, keşke büyük olsaydım...
Sonra bir ses daha geldi dışarıdan ki etrafı huzur dolu sessizlik sardı,
Eline baktı, kanını nar lekesi sandı...

Çareyi henüz bilmediği yüzmede aradı, yüzebilirim sandı,
Oysa özgür kuşlar ile yüzemezdi, denizi olmayan okyanuslarda,
Zifiri karanlık gecede kurduğu renkli hayalleri soldu,
Bir jandarma askeri, cansız bedenini hiç ayak basmadığı bir ülkenin,
Hiç tanımadığı bir şehrinin sahilinde buldu.
O an zaman da, insanlıkla birlikte durdu.