Sessiz Çığlık Şiiri - Osman Utkan

Bu tenha durakta durup bekledik
Zamana özlemi sabrı ekledik
Biri geçsin diye dilek diledik
Yıllar geçmiş ama gelen olmadı

Gürültüde kayıp kendi tınımız
Evsiz barksız sanki kendi tanımız
Yabancı gibidir kendi anımız
Çoğunu yolladım kalan olmadı

Sallanıp duran bir beşikte kaldık
Kapı ağzında bir eşikte kaldık
Kuytu köşe bir başakta kaldık
El atıp bir zahmet alan olmadı

Konuşamaz diller yürek yetmiyor
Faniler hayata huzur katmıyor
Arkadaşlık dostluk para etmiyor
Allah selamını salan olmadı

Bir havasızlıkta boğuluyoruz
Biz hepimiz bir bir dağılıyoruz
Yersiz yurtsuzlukta yığılıyoruz
Kaybolduk dünyada bulan olmadı

Söylenmemiş sırlar duvarda kanar
Bir sürü kırlangıç içimde döner
Her gece bir baykuş bir daha konar
Şu kara talihi delen olmadı

Bir seramik saksı var mı güllere
Odalarda bir yer yok mu kullara
Şifa olunmaz mı harap hallere
Yaralara merhem çalan olmadı

İçimde birikti dağ gibi sözler
Kalbi kırık sözü çalamaz sazlar
Bazen insan bazı gözleri özler
Şu bahtsız yüzüme gülen olmadı

Kalbin kilidini kime açayım
Elimi yakıyor soğumuş çayım
Kaynayan efkârı kimle içeyim
Eldeki ekmeği bölen olmadı

Efkârım konacak dal bulamadı
Sözlerim kimseye yol bulamadı
Savrulsun istedim yel bulamadı
İçimi dökmedim bilen olmadı