İstemediğim bir andayım…
Ne ısınsın yüreğim, ne buz tutsun,
Ne dokunsun kaderin eli,
Ne de yoksunluk kendine yer bulsun.
Sevgiye aç bir bahar gibi
Kokar içimden geçenler…
Ama kimse duymasın solgun nefesimi,
Görmesin gözümdeki ince sızıyı.
Araftayım…
Ne gün dokunsun tenime,
Ne de gece örtsün üzerimi.
Böyle iyiyim —
Ne tam karanlık,
Ne de tam aydınlık…
Arada bir yerim var
Ve ben hep oraya sığınıyorum.
İnsan bazen böyle olur işte:
Hikâyesi coşkuyla yazılırken
Bir anda kırılır kalemin ucu,
Düşer kelimeler birer birer,
Cümleler eksik doğar…
Gri bulutlar sarar içimi,
Güneşi unuturum bazen.
Bir elbise gibi giyerim hüzünleri.
Talih mi? Benimdir.
Talihsizlik? O da öyle…
Arafta kalmış mıyım?
Yoksa yok sayılmış mı?
İkisi de ben belki…
Hiç şikâyetim yok.
Solmuşum — evet,
Köksüzüm — belki,
Görünmezim — zaman zaman…
Ama asla inançsız değilim!
Bu sessiz, bu kırık gidişlerimde
Bir inanç saklıdır hâlâ.
Bir sözüm var kendime:
Unutmam.
Ağlarız bazen içimde — ben ve ben,
Ama sonunda anlaşırız hep
Kayıt Tarihi : 1.6.2025 12:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kimseye anlatamadığı bir şey vardı içinde… Ne tam acıydı bu, ne de tam umut. Ne gözyaşıydı, ne de kahkaha. Bir şeyin ortasındaydı: adını bilmediği bir boşluktu bu. Araftı
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!