Sessiz çığlık #1 Şiiri - Orhan Korkmaz

Gecenin koynunda bir hüzün saklı,Ay ışığı vurur, yüreğim haklı.
Bir söz söylesem, yankısı derin,Hasretin sızısı çöker üzerime.

Ellerin uzak, yollar hep diken,Rüzgâr fısıldar, adını her gün.
Gözlerin düşümde bir yıldız gibi,Işığı yanımda, kendisi dün.

Kalbimde büyür eski bir melodi,Adını anınca titrer içimde.
Sen mi eksildin, ben mi kayboldum,Zaman da sustu bu derin seste.

Ne çok şey biriktirdim içimde sessiz,Yüreğimde yankılanan sözler dilsiz.
Gökyüzü ağlarken gözlerim gibi,Beni anlatır yağmurun sesi gizli.

Dokunamadığım o eski düşlere,Kelimelerle uzanıyorum sessizce.
Belki bir gün, belki bir anda,Geri döner hatıralar bana.

Kırılan her an, unutulan her söz,Geceler boyu içime gömdüğüm sözler.
Ellerim titrerken yazdım sana,Okuyabilir misin kalbimi satırlarda?

Eğer duyarsan sessiz çığlığımı,Geceden al da gün ışığına ver.
Bir kelime bile yetmez anlatmaya,Ama yine de beni sevdiğini söyle...

Bir rüyanın içinde saklı kaldım,Ellerin uzansa da, düşlerde kaldım.
Geceler fısıldar, adını duyarım,Sessizlik içinde kalbine varırım.

Şimdi yalnızlık, saatleri durdurur,Gözlerin olmadan günler soluk.
Kalbimin ritmi adını söyler,Sen uzaktayken bile bana yakın.

Şiirlerimde saklı yüzün,Ruhuma işlenmiş derin izlerin.
Ben seni kelimelerde yaşatırken,Sen de beni hayallerinde sakla.

Her gece yıldızlara fısıldıyorum,Belki sesimi rüzgâr taşır diye.
Bir gün, bir an, kalbin titrerse,Bil ki o ben, özlemin içinde.

Ve eğer bir sabah ansızın,Rüzgâr dokunursa tenine,İşte o zaman anla beni,Sana uzanan duygularımı.

Gözlerinle okuduğun bu şiir,Kalbimde yankılanan binlerce ses.
Bir cümle yetmez anlatmaya,Ama yine de beni sevdiğini söyle...