Sessiz Çığlığı Resmetmek

Her karanlığın sonu aydınlıkmış.. Bir de her güzel şeyin bir sonu varmış … Ne yaman çelişki değil mi? Biri ışığa, diğeri hüsrana iz sürüyor. Yaşanılan duygusal karmaşalar sonucu, bu iki farklı anlam içeren cümleleri kullanmayanı yoktur sanırım.

Zaman zaman hissedilen; duygusal yoksunluk (yalnızlık, acı, üzüntü) , empati yoksunluğu (anlaşılamama hissi) , haksızlığa uğrandığı düşüncesiyle yakalanan öfke nöbetleri, kızgınlıklar, kırgınlıklar, geleceğe dair endişeler ya da kabına sığmayan coşkular… Kısacası insana dair yaşanılan duygu durum dalgalanmaları…

Bu tip durumlardaki etki ve tepkiler kişiye göre değişiyor. Kimi bağır çağır yaşarken duygularını, kimi matruşka gibi üst üste atarak yani susarak içinde şişiriyor…

Susup içimize attığımız, söyleyemediklerimiz heybede biriktikçe tahrip gücü yüksek bombaya dönüşüyor bir zaman sonra.. Bu baskının beyine, bedene, ruha, kalbe verdiği zararlar mutlaka sağlık sorunları olarak karşımıza çıkıyor ilerde..

Oysa ne güzeldir bağır çağır saçmalamanın keyfine varmak..

Ben de hiçbir zaman bağır çağır yaşayamadım yoksunluklarımı. Ya yazıya döktüm ya şiire ya da fırçaya sarıldım.. Son dönemlerde yaptığım bütün gerçek üstü resimler aslında bir anlamda ya kendi gerçeğimi ya da etkilendiğim şahitliklerimi yansıttı.. Ortaya koyulan eser sanatçıyla bütünleşirse her zaman etkisi daha kuvvetli oluyor… Duygu yoğunluğuyla yazdığım şiirleri tuvale resmederek ya da yaptığım resmi şiire dönüştürerek aralarında bir bağ kurdum. Duygularımı tuvale yansıtırken hiçbir zaman eskiz hazırlığına girmedim. Boş bir tuvalin bir ucundan başlayıp finale gittim. Bazen bu nedenle sancılar çektiğim, sonuca geç ulaştığım olmuştur. Bittiğindeyse inanılmaz bir rahatlamayla yükümden kurtulmuşluk hissi..

Her son’un güzel bir başlangıca gebe olması dileğimle…