Sessiz Bir Veda Anneme Şiiri - Tuğba Akgül

Beni duymanı bekliyorum, anne
Beni hissetmeni bekliyorum
Beni kollarına saramasan da kızım deyip
Yanımda olmanı bekliyorum.
Bekliyorum anne ben hep seni bekliyorum.
Ömrüm el verdiğince bekleyeceğim seni
Düşlerimde bile sarılmadın ki bana hiç
Düşünmedin mi o da bir çocuk diye.
Ellerimi tutup öpseydin bir kere
Belki de dünyaları sererdim önüne.
Hani anneler anlardı bizi?
Hani hissederdi yalnızlığımızı?
Hani geceleri üşüdüğümüzde sevgisiyle ısıtırdı kalplerimizi?
Üstümüze örttüğü yorganla, kaskatı kesilmemeliydik değil mi?
Mışıl mışıl uyumalıydık sevgiyle...
Hani anneler duyardı bizi söyleyemesek de
Öyleyse içimde çığlık çığlığa ağlayan
Feryat figan eden bu çocuğu neden duymuyor?
Anne, burada mısın ?
Duyamıyorum sesini
Buradaymışsın görüyorum seni
Ama kırılmışsın
Kırıldığın kadar kırmışsın çocuklarını
Peki neden anne ?
Bir kere deseydin güzel kalpli kızlarım
Koşarak gelmez miydik yanına?
Boynuna atlayıp biricik annem demez miydik?
Şimdi söyleyemiyorum
Canım, güzelim ; kelimeler yabancı sanki bana
Üzüyor, senden duymayı beklediğim cümleleri
Senden başka herkesin söylemesi.
Uzağım sana anne
Yanındayım fakat seni duyamıyorum
Seni göremiyorum
Seni hissedemiyorum
Uzaklaştık anne, çok uzaklaştık...
Hissettin değil mi ağladığım geceleri
Gelmek istedin değil mi yanıma?
Korkuyorum anne, elimi tut diyemiyorum sana
Ben beklerken seni , sen beni unutmak istemişsindir belki de bilemiyorum.
Herkesin içindeki çocuğu yaşatmaya çalışırken, Kendi çocuğunu unutmamışsındır, değil mi anne ?
Sensiz geçirdiğim günlerde,
Beni düşünmüşsündür değil mi?
En azından bir kerecik olsun
Acaba nasıldır diye düşünmüşsündür değil mi?
Çünkü şimdi yine
Sessiz hıçkırıklarımla seni bekliyorum odamda
Bir sarılmana muhtaç, aciz bir çocuk gibi ..
Sessiz haykırışlarımı hissetmiştin değil mi?
Yanında olmadığımda bile ben hep senin kalbindeyim değil mi, anne?
Anne, ben çok korkuyorum.
Anne, ben çok üşüyorum.
Fakat bu kez üstümü örtmeni beklemiyorum.
Çünkü ben senden, bir veda bile etmeden gidiyorum...