Sessiz Bir Uçurumun Kıyısında

Gözlerim, sabaha değil, boşluğa uyanıyor
Zaman, içimden geçip gidiyor, iz bırakmadan
Bir çığlık gibi bastırılmış heveslerim var
Hayaller, yorgun bir çocuk gibi susmuş kanepede

Dünya dönüyor, ama ben duruyorum
İçimde kırık saatler ,hep aynı zamanı gösteriyor
Bir umut vardı eskiden, bir ışık
Şimdi karanlık bile fazlasıyla tanıdık

Bazen bir nefes alıyorum, sanki son olacakmış gibi
Bazen içimde öyle derin bir sessizlik var ki
Bir mezar taşı gibi yerleşiyor göğsüme
Yaşamak... sadece unutulmuş bir fiil gibi

Kimse duymuyor suskunluklarımı
Kimse bilmiyor, kaç kere düştüm içimden
Ama hâlâ buradayım ,evet, tükenmiş ama canlı
Belki de bu bile başlı başına bir direniş