Sessiz Bir Fısıltı

Çokça yanıldık hayatın aldanıştan,
koca bir düzmeceden ibaret olmasının karşısında,
Serseri duygular harekete geçti zaman dilimine hakaretlerini savurarak,
tren raylarına sıkışmış bir hatırayı yeniden canlandırmaya ne dersin diyordu ürkek hayaller,
Farkında mıydık ki haksızlık karşısında suskunluğumuzun bozulmamasına,
Zalimler dünyanın her bir yanını kuşatmışken kaç cansız beden haykırdı toprak altında,
Ana yüreğinden yankılanan sessiz feryadı duyan mı vardı ?
Yoksulluğa karşı asil duruş sergileyip ekmeğini taştan çıkarana küçümsemeyip, saygı gösterildi mi ?
belki de kaçınılmaz bir son olacaktı acı bir sükunetle göz göze geldiğimizde gerçeklerle,
bilinmesin diye miydi ki güven kaynağı insanlığın?
Koca evrende ne kadar yer kaplar ki bir bilinmezlik?
Bilindik bir fırtınadan sonra mı anlam kazanır o masum çocuğun gözyaşları?
Bu çırpınışları görmezden gelmek midir insanlığın ortak mirası?
Gözler kör değil de duygular yok oldu sadece,
Ben merkezciliğin hakim olduğu,
Yalancının, iftiranın, kandırmacaların kol gezdiği,
Adaletin kurşun kalemlerle yazılıp silinmesine ortam hazırlayan koca döngünün olduğu, bu Dünya da,
Bir papatyanın yapraklarını sevmek,
Ona fısıldayıp kokusunu sineye çekmek,
İçini dökmek ona ,
Ve en sonunda kitabın en güzel cümlesiyle buluşturmak,
insanca duruşun son noktasıydı belki de...