beni sonsuzluğun öteki yakasında bırakıp giden sevgilim
bir gün söyleyecektim sana ne kadar da aşık olduğumu
neden bilmiyorum şiirsel ela gözlerine her baktığımda
söylemek istediğim ne varsa bir anda silinip gitmeseydi aklımdan
feleğim şaşmasaydı ruhumun en tenha noktalarında
bir gün seni ne kadar çok sevdiğimi söyleyecektim mutlaka
vadideki zambağım, buzlular ülkesindeki Anna’m
İstanbul’daki mavi denizim, seni çok.. ama çok sevdim
sana kelimelerin en kutsalıyla aşık olduğumu anladığımda
İstanbul’un suları çekildi, seni ölümün kollarına bıraktığımda
hem de yağmurlar henüz yağmışken kurudu vadideki zambağım
buzullar eridi, Anna’m bir su damlasının içinde kayboldu
ah sevgilim şimdi sen cennetin bahçelerinde ölümsüzlüğe ermişken
ben acı çekiyorum ay semasının karanlığında
söylenmemiş tüm o sözler bir çığlık gibi patlarken içimde
dünyalar dolusu haykırmak istiyorum ne çıkar
sen yoksun ey ruhumda bir sır, kalbimde bir kurşun sevgilim…
27.vıı.09
İsa YılmazKayıt Tarihi : 11.8.2009 19:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!