Sessiz Şiiri - Yekta Karataş

Şu ruhsuz vazo,
Suratsız duvar,
Gıcırtısız, usulca kapanan kapılar,
Gözlerimdeki bir kırpış kadar,
Sessiz.

Tahammül edebilsem,
Sabretsem sessizliğe,
Varlığından şüphe ettiğim kalbimin
Sesini duyacağım belki de.

Hayallerim...
Düşüncelerim...
Dili yok ki kalbimin!
Sağır olur kulaklar!
Ah bir onu duysalar!
Onu bir konuştursalar!
Ne var ki sessiz
Hep sessiz.

Zihnim bir karakutu
Zaten dilim tutulu
Hissime tercüman yok
Olsa da ne çıkardı?
Der miydim sırlarımı?
Gel iyisi susalım
Bu ânı unutalım
Anılara devredip
Bir gün hatırlayalım.