Seslerini Duyuyorum Şehrin Kulaklarımda

Horoz sesinin yerine, zilini duyuyorum çalar saatimin.
Kalkıp televizyonu açınca da, sesini, haber muhabirinin.
Sokaktan geçen simitçinin nostaljik sesi geliyor kulağıma,
Geçen taksinin kornası çakışıyor, evin kapanan kapısıyla.

Ayak seslerim sokağın tenha kaldırımlarında yankılanıyor.
Esnaf, açtığında dükkanının kepengini, sessizlik kayboluyor.
Otobüs, dolmuş, motosiklet gürültüsü karışıyor birbirine.
Şehrin rabarbası gittikçe ve hızlıca yükseliyor zirvesine.

Bir okulun önünden geçiyorum; etrafı duvarlarla çevrili.
Sınıflara davet ediyor cıvıl cıvıl öğrencileri ders zili.
Bir ambulans çalıyor sirenini, açmak için tıkalı yolunu.
Yürüyen bir kız gülüyor, sevgilisi beline dolarken kolunu.

İskelede bekleyen insanlar irkiliyor vapurun düdüğüyle.
İtiş kakış, biniyor o vapura bir kadın, ağlayan bebeğiyle.
Atılan simitleri kapmak isteyen martıların ciyaklaması...
Ekmek parası çıkarma telaşında gariban tarak satıcısı.

Benzeşmiyor esnaf lokantasında kırılan bardağın şangırtısı
Ve akşam yemeklerinde tokuşturulan kadehlerin çınlaması.
Konserdeki piyano tınlıyor, eşliğinde el yapımı kemanla.
Doluyor salon, ayağa kalkan dinleyicilerin alkışlarıyla.

Gece oldu, cami minarelerinden duyuluyor yatsı ezanı.
Biraz sonra da adımlarım arşınlıyor bir kabristanın yanını.
İki kedi bulmuş kavga etmek için bir mezar taşının dibini.
İşitiyorum kulaklarımla, ölmüş kimselerin sessizliğini.

(Ekim 2016, Bodrum)