Sesleniş Şiiri - Filiz Işıkkent

Bir satır aralığında bulmuşluğumuza sığınıp ta;
Bizi aradım bütün gece,
Yaşanılası düş satırlarında...
Meğer ne çok biz birikmiş şu kadarcık zamanda...
İki yaramaz çocuk gibi;
Yakalambaç oynarken ruhlarımız...
Kavuşamamanın kasvetinden;
İtmişiz. Bulduğumuz zaman aralarında birbirimizi...
Her fırsatta aşkımızı haykırırken,
Biz olamamaya inat...
En küçük hüzünlerde;
Bırakmışız daha hiç kavuşmayan ellerimizi...
Umut sağanaklarında ıslanmışız birlikte...
Vazgeçiş dönemeçlerinden,
Tekrar ve tekrar birbirimize düşerek...
İkimizde yarım kalple yaşamaya çalışırken
Nasıl biz olunur sorgularına kulak kabartmışız...
Bu kadar biz olmuşken;
Sessizliklerimize sesler ekleyerek...
Yenilgilerimiz aynı hasret sürgünlerin de giz...
Başkalarının ikircem'liğinden sıyrılıp,
Kendi acaba nöbetler'imizde kavrulmuşuz...
Bu kadar yokluk ortasında,
Galibalara kurban verilmeyecek kadar,
Dev bizim aşkımız; Ey yar