Sesleniş Şiiri - Mustafa Karaburç

Bir sen bir ben.perde yok arada
Yalnızım yalnızlığım ve yalınlığımlayım.
Karanlıktayım her şeyin üzeri örtülü
İn cin uykuda Ben Seninleyim.
Görüyorsun ben göremiyorum.
İşitiyorsun ben duyamıyorum; biliyorum
Ben; ben olamadım. ben senin olamadım
Yapamadım dediklerini sabit olamadım.
Ayaklarım çakılı kalmadı.
İşaretler verdin gitmem için menzile.
Ben yola çıkmış gibi yaptım.
Affet dedim
Tamam dedin affettin.
Yola koyuldum.
İşaretlere uymadım bu seferde.
Yürü! dedin.
Yürüyemem dedim.
“Gücüm yok” yine kaldım.
Af diledim yaptığım yanlıştan.
Affettin.
Hata vardı bir yerlerde.
Sen hep söyledin, ipuçları verdin.
adınla çıktım yola, gözyaşı döktüm
Oda çare olmadı.
Yaparsın dedin.
Tekrar af diledim. Affettin
Yürüdüm tekrar; iyi gidiyordu.
İlerledikçe mutlu oluyordum.
Ama aşamadım yine engelleri;
hem de kolay engelleri.
İtiraz ettim gücüm yok güç ver dedim.
Güç Verdin.
Yürü başaracaksın dedin.
Yürüdüm…
Koşman gerekecek dedin.
Ama ben koşamadım hem de varken gücüm
Yine kaldım.
Kızmaya Başlıyorsun
Afettin
Afettin …
Başaramadım
Başaramadım…
Sen yine demedin, demeyeceksin biliyorum
“Ne halin varsa gör” demedin
Benden özür bekledin
Beni bekledin,hep bekledin
Abı hayatı gösterdin seviyordun beni…
Sen çok istiyorsun
Kır zincirlerini diyorsun.
Kıramıyorum…
Şimdilerde gelemiyorum
Bitiyorum
Gelemiyorum
Tükeniyorum
Sen üzülüyorsun
Ben ölüyorum
Kimsem yok benim
Benim kimsem tek ümidim
Yine sensin
Bırakma ellerimi
Beni bana bırakma
Bırakma
Bırakma.