Seslenen zaman! Şiiri - Mustafa Cilasun

Belki kulaklarım duymuyor
Beklide artık içim geçerek takatim yetmiyor
Lakin yıllara sari ihmal ettiğim kalbim ne diyor ruhuma sesleniyor

Ne eski halimden eser kaldı
Ve nede hazanın resmettiği solgunlukta haz vardı
Umutlarım sağanağında kalbim için sahibine uzanan bir heyecandı

Mavera nasıl anılır hissetsem
Kalbimi bilincimle iradi olarak rabbime yöneltsem
Zikrin anlamına erişerek niteliğe erişsem ve zihnimi ecirle süslesem

Sanki yalnızlık beni anlatıyor
Vaki olan hikayemi aleni olarak göz önüne seriyor
Fakat zaman artık derinliğin içtenliğiyle ruhuma seslenip el veriyor

Ne seyyahın haleti ruh iyesi
Ne de cadde boyu ter içinde nefeslenen hamalın ahı
İhsana erişemeyen mukallidin duası ve mahzun nefeslerinde hülyası

Sevgili ram olan ummandır
Hakikatin fütuhatında edep kalp için tevazuu hazdır
Bahar gönül ikliminde bereketli niyazdır ve aşk muhabbetin tadıdır

Hasret bağrımda cenahtır
Ancak hak ettiğim kadarda vuslat ruhuma yakındır
Aşk deryasında umut ezeli bir zamandır ve zamansızlık içinde hardır

Gönlüm yaralı deva umar
Lakin bilemem ki hikmet ne zaman ruhumu anar
Kalbim muhabbet için yaren dirliğinde sadakati keyifle umar ve arar

Gel gör kalbimin ıstırabını
Yıllara sari olarak gözlerimin susuzluk acısını
Halimde kalmayan edebin sancısını ve dost ikliminde varlığın acısını

Teslim edenim, bir abdiacizim
Sıfatlardan ari olan yorgun ve solgun fakirim
Dirliğimde aşkın hasretiyle nefeslenen zavallı sefilim ve niyaz beklerim

Ne satırlar ve ne de mısralar
Kifayet etmeyen zaman içinde eşiz hikayeler
Terennüm edilen uhdeyi haller ve sukut ikliminde hasredilen hasletler