Seslenen Resim Şiiri - Nurşen Görşen

Büyümenin sancılarında bir çiçek

Uzanır sonraya

Yeterince su ve ışıktır beklediği

Sevgi, barış ve umutla.

Oluşum sürecinde evrenin

Tüm renklerini,

ışığı barındıran

Görsel imgelerle dolu

Dünyada yaşamakta.

Yolu uzun, gökyüzüne yükselecek

Tepeleri dantel gibi saran patikada.

Fırtınada boyun büker

Aldırmaz sarp toprağa

Kuraklığa da alışır

Yeter ki sevginin ışığı

Sıcaklığı eksilmesin üstünden

O olumsuz koyu tonlarla

Şimdinin öncesi ve sonrasını

Birbirine kenetleyen

Durdurulmuş zaman akışında

küçük sarı çiçek

Görünürdeki bir uyumla

Ardındaki sorunsalı

Çığlık çığlığa haykırmakta

Maviye geçişini engelleyen

Ağır gri tonlarda bir çizme!

Bulutsuz gökyüzünde ezdi ezecek

Yokumsadığı çiçeği

Belli bir tavır…

Gerilim.

Soluduğumuz düzenin

Çevresel gerçeğidir tuvaldeki izdüşüm.

İnsanın onurlu ve dirençli yaşamına

Eşlik eden simgede

Biçimsel açıdan dengelenmiş gerilim

İnsana özgü bir çelişki;

Birkaç saniye içinde

Milyonlarca insanın yok edilebileceği

“dünya acısı” bir korku ve çığlıktır

küçük sarı çiçeklerin

‘bu gün var, yarın yok’ dünyasında

Çocuklar insanlığımızın çiçeği

Işığı içinde sesli bir resim

Kimi sarışın bir ışık parçası

Kimi kapkara bir üzüm tanesi

verebileceklerimize bağlı

Yaşamı bizimle betimler onlar

Ne yaşıyorsa ona öykünür.

Kapkara ağır çizmeler

Nerede insancıl sevgiler?

dünyasını karartmayın

Çiçeklere kıymayın,

“çocuklara kıymayın efendiler”
(08.04.006)