Seslendirilmiş şiirler = Can kardeşim

Ülkemin gerçeklerinde
Uzun bir yolculuktu hayatım
Yokluğun acılarında
Umutlar taşırdık geleceğe

Tozlu topraklarda
Kir pas içinde
Oyunlar oynadık
Burunlarımızdan sümükler akar
Kirlerden yüzümüz görünmezdi
Yazları başkaydı
Kışları başkaydı
Her zaman bizi umuda taşıyan
Oyunlarımız vardı

Akşamları
Büyüklerimiz konuşurken
İdare lambasının ışığında
Ders çalışırdık korkuyla

Hiçbir şey ikna edemezdi
Babalarımızı analarımızı
Zayıf gelen derslerimiz yüzünden

“Eti senin kemiği benim hocam”
Derdi ailelerimiz bizi okula gönderirken

Dün hayatımın başlangıcından
Bugün yaşadığım hayata bakarken
Ülkemin ne çok geliştiğine şahidim

Biliyorum şimdi bile
Benim yaşadığım hayatı yaşayanlar var

Ülkemin acı gerçeklerinde
Bir tarafta zenginlik almış başını giderken
Diğer tarafta yoksulluğun uçurumları var

Bir dere, bir dehliz sanki karanlıklar içinden
Doğanın içinde doğan çiçeklere inat
İşte biz buradayız, görün dercesine
Boynunu umutsuzca geleceklere uzatırken

Gülücüklerin hoyratlığında
Acılar içinde gözyaşlarına
Vurdumduymaz ağıtlar yakılırken
İnsandı yaşamda değersiz kılınan

Kimi; insanlık adına insanlığa düşman
Kimi; Allah adına insanlığa düşman

Sanki her zaman
İnsanlık çıkarlara kurban

Hayat yürüyüşümün tozları içinde
Asfaltlar henüz yapılmadı yeryüzüne
İnsanlık yolunun etrafı süslenmedi
Çiçekler dikilmedi türlü güzellikleriyle
Sulanmadı yollar sevgiyle
Büyümedi ağaçlar saygıyla
Zehirli yılanlar dolaşıyor etrafımda
Vurdumduymaz hoyratça
Hız delisi çocuklar saldırıyor insanlığa
Arkalarında paralı, makamlı babalarıyla
Adalet dediğim şey, eli kırbaçlı ağa
Diğer elinde kızgın demirli damga
İşine geldiğince vuruyor insanlığa

“Sen bizdensin”, “sen değilsin”
“Sen haddini bilmelisin”

Bir deli savaş içinde
Umutlar büyüttüm kalbimde
Bizi ayıran kin ve nefretlere
Çılgınca, inat edercesine

İdare lambaları yok artık
Çoğu yer ışıldıyor aydınlıkta
Yolların çoğu asfaltlanmış
Betonlar dikilmiş doğaya

Asfaltlar, yolları karartırken
Kalplerini de karartıyor insan

Doğaya betonlarını dikerken
Duygularını da betonlaştırıyor insan

Ben her adımda, her anda
Bir ayrılık çizdim hayatımdan
Beslediğim bütün umutlarımla
Ayrıldım sürekli olumsuzluklardan

Geriye bıraktığım anılar
Ayrılıkların hüznünü yansıtıyorlar
Siyah beyaz fotoğraflarımda
Renkli, cıvıl cıvıl fotoğraflarıma
Sürekli hüzün yaşamımda
Artık hüznü kendime kardeş kıldım

Ey dostlarım,
Ey beni sevenler
İşte kardeşim tanışın

Ben Mehmet Çoban
Can kardeşim hüzün

4 Aralık 2008 – İzmir