Sesizce Şiiri - Orhan Ateş

Sessizce uçuversem buralardan çok uzaklara
Zalimlerin ruhu bile duymadan,
Atıversem kendimi rüzgârın gittiği yere
Güneşin battığı yerleri bulabilir miyim? acaba

Sessizce kaçıversem baharlara, ayazdan uzağa
Ruhumun kışını,
Gözlerimde ki yağmuru
Başımda ki bulutları
Darmadağın yapar mı?
Sevdalara açık baharlar

Sessizce biten yolları aşıversem diyorum
Kar boran demeden,
Dağlara düşman bir ferhadı
Çöller de susuz bir mecnunu bulabilir miyim?
Bilemiyorum...

Züleyha gibi sevdalılara varana denk gitmeliyim
Bir sor denizlerin yanında bir avuç kaldığı,
Gönül okyanuslarında ki dert balıklarına
Anlatacaklarım acaba dünyanın kurak mutluluğunu
Ya da;
Sevdaların güneşten uzak diyarlarını

Sessizce kendimi atıversem bu dünyadan
Sevgiye her an gamzeli, ihanete meyilli
İnsanlardan uzağa
Bedenim geç gitmese bile
Ruhum erken gidecek
Ama ne ile?
Tabiî ki sevgiyle, aşkla ve bir o kadar
Acı ile...

Ocak 1997