Sesiz tanık Şiiri - Serdar Yusuf

Sessiz Tanık

Her yanım… yağmur.
Uçuşan süpürgeler.
Tren vagonunda… dizilmiş dertler.
Bir… iki… üç…
Ya seçersin… ya kalırsın.

Hayallerin iplerine asılı… lirik şiirler,
kabustan bir flüt gibi çalıyor.
Sesi… korkunun içinde yanıyor,
acı, ruhun derinliklerine iniyor.

Tutsak bir kitap…
toz kaplı satırların arasında kurumuş bir gül yaprağı.
Tozlu raflarda… eriyen gözyaşlarının izleri.
Virane bir yürekte… sevdanın taneleri.

Ezildikçe… gürültünün gölgesinde suskun perdeler.
Ruhuma sığmayan tutkuların adımlarında
düşler yanıyor.
Hüzün… toprağa karışıyor.
Yağmurla toprak arasında… kaybolan son damla,
her şeyin… sessiz tanığı oluyor.

Gölgelerin içinde… yankılanan adımlar.
Kaybolmuş bir çocuğun fısıltısı gibi.
Karanlık duvarlarda… kırık aynalar parlar.
Umudun küllerinde… solgun bir yıldız titriyor.

Ve bil ki…
her acı bir şarkıdır.
Her kayıp… bir öğretmen.
Ruhun derinliklerinde,
toz kaplı raflarda…
yağmurla toprağın arasında…
her damla… sevdaya dönüşür.