Sesinin Arkasında Hüzün Var

Sesinin arkasında hüzün var

Günler aylar oldu sesini duymayalı, unuttum sandın belki ama inan aklımdaydın, gerçek dostumdun benim yüreğimde saklıydın. Ne çok özlemişim sesini sohbetini, hiç görmediğim yüzünden dökülen tebessümlerini.

Kaşın gözün nasıldır hiç bahsetmezdin bende sormazdım ki, ne fark ederdi ki sendeki beni bendeki seni hiçbir görüntü değiştiremezdi ki, ne zaman telefon açsan önce annemi, babamı, eşimi, birde oğlumu sorardın, mutlu musun derdin? Belli ki sen değildin, anlatacakların vardı ama susuyordun, sen anlat bana derken kendini bende bulacağını hissediyordum.

Bu kez farklıydın, sesinin arkasında hüzün hissediyordum, ben seni güldürmeye çalışırken sen derinden gelen bir acının varlığını sesinin titreşimlerinde yaşıyordun.

Ne oldu sana hastalığında yeni bir gelişmemi var derken sen anlatmaya başladın. Bu kez ciğerlerime atmış, biyopsi yaptılar sonuç olumsuz dediğinde o an çöl susuzluğu yaşadı boğazım, ne yutkunabiliyor ne konuşabiliyordum, ama sen her şeye rağmen güçlüydün merak etme daha ölmeyeceğim, hele seni görmeden asla pes etmem dediğinde ancak nefes alabildim.

İçinde fırtınalar koparken dingin olmaya çalışsan da sesinin arkasında hüzün var hissedebiliyorum. Bir insan ölüm yakın iken kahkahaları ile nasıl dirilir yaşama nasıl sımsıkı tutunur senden öğrendim. Daha öğreteceklerin var beni bırakıp gitme, gitme ne olursun..

16/09/2009
Tayfun Bulut