Sesini duymadan uyuyamıyorum

Geceleri yatakta yatarken, sessizliğin içinde kayboluyorum. Karanlık odada, sadece kendi nefesimi ve kalp atışlarımı duyuyorum.
Ama senin sesin olmadan uyuyamıyorum.
Bu sessizlik boğucu, dayanılmaz bir boşluk gibi. Senin sesin olmadan, düşüncelerim gürültülü bir fırtına gibi içimde patlıyor.

Senin sesin, bana huzur veren, beni rahatlatan bir melodiydi. Her kelimen, her fısıltın, kulağımda yankılanan tatlı bir ninni gibi. Geceleri senin sesini dinlemek, günün tüm yorgunluğunu ve stresini üzerimden atmamı sağlardı. Gözlerimi kapatır ve senin sakin, huzur dolu sesinle uykuya dalardım.

Şimdi, o sesi duyamadan, gecelerim daha uzun ve karanlık. Seninle paylaştığımız sohbetler, anlattığın hikayeler, fısıldadığın güzel sözler… Hepsi birer anı olarak zihnimde dolaşıyor. Ama bu anılar uyku getirmiyor, sadece daha da uyanık kalmama neden oluyor.

Sensiz, yatakta dönüp duruyorum.
Zihnim, senin sesini arıyor, ama bulamıyor.
Her gece, senin sesini duymayı umarak uyumaya çalışıyorum.
Belki bir gün, yeniden o sesi duyarım diye.
Senin sesin olmadan uyuyamıyorum; çünkü o ses, benim huzur kaynağım, güvenli limanım.

Sensiz geçen her gece, bir sonraki günü daha da zorlaştırıyor. Senin sesini duymadan uyuyamamak, yalnızlığın ve özlemin en derin hali.
Bu sessizlikte, sadece senin sesini bekliyorum.
Geceleri, karanlık içinde yankılanan o tanıdık, sevgi dolu sesi…
O sesi duymadan uyuyamıyorum.