Sesine Yaslandığım Şiiri - Şair Ezher

saçlarından sağdığım umudu
dudakları çatlamış ömrüme içirdim
kahır yumağı zamanın ortasına
mayaladım çay rengi gözlerini...
toprakları kurak yüreğime ektim
sesindeki taze yeşili...
sakın susma!

anlat bana...
delik heybendeki
ağlak yalnızlıkları
kırık testine doldurduğun
içli yağmurları
her gittiğin şehirde
seni tanıyan vefalı kuşları...

sen yazgısına ağıtlar yakanım
kanserleşmiş keşkelerine dayanamazken mi
denize döktün bunca mevsimi...

anlat bana...
gölgeni çalan martıları
intihar düşkünü gözlerinde
doğan öksüz çocukları
tenhalaşmış yüreğinde
kalabalıklaşmış sesini...
çürümüş kentlerde
kamburlaşmış düşlerinle
kazandığın zafersiz savaşları...

sen öldükçe güzelleşenim
yaralarını gün ışığı yakmasın diye mi
sıkı sıkı kapalı perdelerin...

anlat bana..
kendi sesini ararken
eskiyen vatansız ayaklarını
zamansız acıların öldürmezken
nasıl aşık olduğunu...
gökyüzünü maviye boyarken
şehrin bütün kornalarına basıp
serçelere yol açtığını...

sen aşkı biriktirdikçe azalanım
gün/eşin uzağına düştüğünden mi
kanatlarını kendin koparışın...

anlat bana...
usulca gökyüzümden kayarken
ıssız topraklarını üstüne çekişini
gecenin rengini giyinirken
ölmeden az evvel serçelere
bağışladığın şiirlerini...