Sesine Hasret Şiiri - Zeynep Ceylan

Sesine hasret kaldığım saatlerdeyim
Karanlıkla konuşuyorum sanki senmişsin gibi
Gözlerim yolda, kulağımda hayalin
Bir “geliyorum” deseydin, dünya susardı belki

Zaman akmıyor, durduğum yerde eriyorum
Adını anınca içim titriyor hâlâ
Bir tebessümüne dünya değişirdi oysa
Şimdi yokluğunla savaşıyorum

Pencerem hep açık, belki bir rüzgâr getirir seni
Belki bir kuş uçar, adı sen olur
Ben bu gecede kayboldum yine
Sesinle bul kendini diyorum, duyan yok olur

Yastığım bile seni soruyor geceleri
Kokunla sarılmış uykusuz düşlere
Bir seni sevmek vardı ellerimle tutarak
Bir de seni sarmak vardı böyle içimden kanarak