Sesinde Veda Havası Şiiri - Kamil Aydemir

yaşamın karaborsa olduğu memlekeimde
ben hüzün ikliminde
sevinçlerimi çaldırarak büyüdüm
ve hep dimdik durdum
bir avuç mutluluk da vardı hasretimde
sende buldum
ıhlamur kokulu sokaklarında
yaşama tadında yürüyordum
incir ağacıydım sanki
bal süzülüyordum

bencilliğim bir tek sendin
gözün aydın bu mangal gibi yüreği yendin
hep başkalarına özendin
bir de kendin olmayı deneseydin
deneseydin sırtını sevgime yaslamayı
zulalarının kapısını açmayı
kendini benimle paylaşmayı
ve zorlukları yürek yüreğe aşmayı
hep kaybeder insan
sürdürdükçe gerçeklerden kaçmayı

yoksulluğum mu dokundu sana
bir darbe daha yedi aşk seyende
beni bende bırak gidende
sevdan kalmasın bende

cemre düşünce toprak rahatlar
keyifleri çakır olur güneşi içince atlar
nar çatlar
mutluluk toplar kuşlar
benimse içimi işgal eder kışlar
bakışların fırtına
sesinde veda havası

terk ediliyorsam unutlurum
hayatın kıyısında yetim çocuk gibi otururum
nasıl yitirdiysem kendimi öylede bulurum
ıslak yanaklarımı yıldızların avucunda kuruturum
ve düşlerime tutunur yürürüm

yürek ister sevmek
bu sevdaya beraber vermedik mi onca emek
gitmeyi kafaya koydun demek
sevdan bende kalmasın
tek başıma taşımaktan yorulurum
konarken mutluluğun dalına vurulurum

oysa nekadar güzellikler var yaşanacak
burnumun ucundan akıp giderken hayat
benim yüreğim yanacak
insanı sevdiği bitirir ancak
arkamda kül mü kalacak

insan sevgisiz kıraç toprağa benzer
darbeyi yürekte yapınca ağrılar
lal olur sözler
düşeni yutan çukur gözler

beni bana bırak giderken
istenmediğim yer bana diken
acılarım uyanır tanyeri ağarırken

ve sesinde veda havası
gözyaşı yeşertebilir mi kurumuş bir aşkı
senin olmayan sevda taşınmaz ki
ve acılardan mutluluğa ulaşılmaz ki

bakışlarından kar yağıyor
sesinde gidiş var
su kırılır aşk kanar
insan hatasında yanar

v e

i n s a n k e n d i y a r a s ı n ı d a s a r a r