Mehtaba karşı, balkondayım
Ne sohbetin var ne ellerin
Ansızın esen, rüzgara
İrkilen , çaresizliğe yenilen
Bitkin, yorgun bedenim
Sessizliği bozan tek şey
Sensizliğin feryadı
Görünen sadece birkaç yıldız
Onlarda hüzünlü, üzgün
Kapattım gözlerimi
Var olduğunu hayal ederek
Başladım sohbete
Yokluğunu anlattım dakikalarca
Döktüm içimde ne varsa eteklerine
Açıtım gözlerimi, yine hüsran
Yine daldım geceye
Düşünürken acaba bir ışık var mı diye
O an yıldız dile geldi
Olumsuz dedi !
Kaydı o da karanlığa düştü
Kayıt Tarihi : 1.2.2006 00:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!