Sesin Titremesi - En Büyük Şiirselliktir

Ne mutlu ki insanlar hâlâ sevebiliyorlar. Ne mutlu ki, bu güzel duyguyu kaybetmemişler. Kafaları bugün, ekmek kavgasına; kendilerinin ve etraflarının bir sürü problemlerine karıştığı anda sevebiliyorlarsa, demek ki, sevgime zamanlarını kaybetmemişler.
O aksam telefon açtım, bu garip sehrin yıldızlarını sayarak. Kalbim öyle bir çarpıyordu ki, kendi kendime: “Keşke ahizeyi götürse! ” diyordum. Eğer, götürmeseydi o kız yine papagan gibi tekrarlayacaktı: Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor. Onun sesini sona kadar dinlemek hiçbir zaman hoşuma gitmiyordu zaten.
Ama, bu kez ses geldi:
- Sen misin?
- Benim, benim dedim aceleyle – Ne zaman geliyorsun?
- Biliyor musun, burda kalmamı istiyorlar. Kalayım mı?
- Hayır, hayır! Çık gel.
Ses kesilmisti. “Dud, dud”
Yavaşça; ama devamlı....
Kârım bitti. 0 rakamı yazıldı telefonun ekranında. Benim için de böyle başladı hayat. Her zaman her söyleğime “Baş üstüne! ”, söyleyenin “hayır” demesiyle.
Akdenizin kıyısında gece lambalarının sud liman ışıgının altında çırpınanları seyrediyor, ayaklarıma çarpan çakıl taşlarına dikkat bile etmiyordum. Kulaklarımda yalnız bir ses: “Çık gel! ” kelimesi. Bakü’deki Hazar’ın kıyısını delen dalgalar gibi.
Denize fısıldadım: “Elveda! Bir de geri dönsem, yalnız gelmiyecegim! ”
Toparladım eşyalarımı otel odasından.
Meğerse, bir bavul bile doldurmuyormuş gariplikte yük!
Nahçıvan havaalanı. Uçak, havaalanında şu an.
Nahçıvan – Bakü, Bakü – Nahçıvan arasında telefon görüşmeleri hiç bitmedi. Ne de uzunmuş hasretin ömrü. Gece gündüz, gündüz gece, rüzgâr, şimşek, yağmur ve en nihayetinde, insafa geldi doğa!
Bakü havaalanı!
Tatlı bir gülümseyiş, öpücük ve bir de “Hoş geldin! ” kelimesi.
Sen geldin hayatıma o gün, sabah erkenden, gün dogarken, bir Temmuz sabahında!
Hem de Güneş’ten önce! ...
Ben bavulumu götürdüm, o ise yorgun bir hâlde geriniyordu yerinde!

21 Arzu Günü,Hazan Ayı,
24 - cü il

Bakü
21.10.02