Sesin Duyurmaz mı Çektiğin Acıları

Zaman prangalara vurulmuştu
Acıya durulurdu
Kamburun tokuşurdu eldeki kadehle
Acın tutuşurdu tutuşmasına
Nedendir, bilinmezdi de
Ayağının sarp yollara düşmesi.

Konuşamaman zamana kurulmuştu
Uzun uzun kahır çekilirdi
Ayaklarının üzerinde taşıdığın beden
Karşı duramazdı zalime
Ürperirdi insanoğlu.
Karanlığa yükselirdi ezeli yüklü komut
Dirhem dirhem kazınırdı bedenin,
Sesin duyurmazdı acını
Boğuktu
Bitmezdi, tükenmezdi açlığın
Çilen bitmezdi...
Köy köy
Mahalle mahalle
Ev ev
Sokak sokak
Gizemidir devranın kendi
Bundandı karanlıkta boy vermesi...

Midede tutuşurdu kadeh
Açlık
Acı içinde sürüklenirdi özü
Demiyorsan bir süre daha eğer
Al kadehi vur yere...

Zaman prangalara vurulmuştu
Karanlıklar içinde acının gizemi
Beyinlere oturtulmuş bir yelkovan
Eldeki kadehle
Tokuşurdu emeğin
Çaresizliğindir
Yükündür
Kamburundur.
Ayağın sarp yollara düşerdi
Konuşmamanın
Konuşamamanın ölçütü
Duyuramadığın
Çığlığındı
Karanlığın gizemi...
Katledilen doğacındı damar damar
Yayılmış
Acıların bileşkesi,
Tarihin o acılardadır senin
Sallanır
Kazınır dirhem dirhem.

Konuşamaman zamana kurulmuştu
Zaman prangalara vurulmuştu
Ürperirim ki
Boğuk sesin duyurmaz çileni
Acını
Açlığını gidermez.
Karanlığın gölgesi yükselirdi
Ağırdır
Vurunca da sırtından vurur
Uyan
Uyan ki
Kendinin olman için...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)