Sesimin yankıları Şiiri - Sabit Süreyya ...

Sesimin yankıları gecenin derinliklerinde,
Ansızın kulağındaysa eğer, neden diye sorma…
İnanmalı, inanmalısın gerçeklerin doğruluğuna,
Yalnızca paylaşanlar aşar engelleri korkusuzca.

Bir zamanlar gökyüzü maviydi burada,
Rüzgâr özgür eserdi dağlar arasında.
Şimdi ise sis var, yüreklerde buz,
Sokak lambaları gibi solgun umutlar uzakta…

Konuşmak zor, çünkü dinleyen az,
Güvenmek zor, çünkü yaralayan çok.
Bir yandan çocuklar büyüyor gözlerimizin önünde,
Bir yandan hayaller küçülüyor içimizde…

Bu ülke bizimdi, hâlâ da bizim,
Ama bir şeyler eksildi içten içe.
Ya vicdanlar sustu ya da korkular büyüdü,
Kimse duymuyor artık, ne ağlayanları ne güleni.

Ben sadece huzur istiyorum,
Bir sabah uyanıp içimin sessiz olmasını…
Ne başkasının acısını duymadan geçmek,
Ne de kendi acımı bağırarak anlatmak zorunda kalmak…

Gözüm uzaklara kayıyor,
Yeni bir başlangıcın hayaliyle…
Ailemle birlikte, başka bir ülkede belki,
Gözlerimizi kapatıp yeniden açtığımız bir yer…

Ama biliyorum, vatan sadece bir toprak değil,
Bir çocukluk, bir geçmiş, bir iz…
O yüzden bu kararsızlık, bu içe gömülme hali,
Gitmek isteğiyle kalmak zorunluluğu arasında bir çizgi…

Sesimin yankıları geceye karışsa da,
Bir gün sabaha çıkacak bu sessizlik de…
Ve kim bilir, belki yine inanacağım,
İnsanların iyiliğine, güneşin doğacağına…

26.05.2025 - Bursa