Sesimi Göremiyorum Aynada(!)

Yalnızlık koymuyor da…
Dünden gelen kapı sesi koyuyor insana…

Ağzım kapalı,
gözlerim sabit,
bedenim ifadesiz bir maddeyken şu anda,
konuşmak var ya dünde kalan insanlarla…
“Yarın yine gelirim yanınıza,
yarın yine aynı anda…”

ya da
düne gitmişken kapımı çalmalıyım…
ya da
Şimdi ağzımı açmalıyım!
“konuş! ” demeliyim aynaya!
ya da
aynadaki aynılardan kaçmalıyım..
hayatın aktığını hatırlamalıyım bıraktığım anda…
sokağa atmalıyım bedenimi,
insanlara çarpmalıyım,
bir dosta sarılmalıyım,
o dostla gelip kapımı çalmalıyım sonra…

yalnızlık koymuyor da…
diye aldanmak koyuyor insana…

5 Haziran 2004