Sesimi duyan yoku

Geçenin ilk saatleri
Sanki kıyamet koparcasına
Korkunç gürültüyle
Düştüler can derdine
Kökünden dağları dinamitlediler sanki
Betonlar yıkıldı bedenler üstüne
Soğuk taşlar bastırıyor
Göğüs kafeslerine
El kol hareketsiz ağızlar toz toprak dolu
Bellekler durgun düşünceler iflas
Ha çıktı ha çıkacak,
Ruh teslim edilmek üzere
Bağırsalar bağırılmıyor dil dönmüyor
Hislerinizle duyun ne olur sesleri

Taşlar yıkılıp devrildi
Genç yaşlı bedenler üzerine
Anne baba evlatların çığlığı
Karıştı birbirlerine
Daha yaşını doldurmayan
Bebeler Annenin memesinde
Gözleri kapalı
Yüreği dalgın, uyku modunda
Boğazına yığılıp kalan
Sıcacık süt damlası

Kimisi panikle çıktı sokaklara
Kimisi enkaz altında can derdinde
Kimisi umutla
Uzanacak yardım eli beklemekte
Anneler sinesini dizlerini dövmekte
Babalar kafasını taşlara vurmakta

Üzerlerinde ince bir fanila
Kışın soğuğun ayazında
Sağ kalanlar
Korku dolu bakışlarla
Döküldüler sokaklara
Lambalar sönük
Gecenin zifiri karanlığı
Gaz patlamasıyla yanan evler
Sönmüyor güçlü alevler
Saniyeler çok uzun
Geçmek bilmiyor vakit
Çığlıklar yükseliyor
Karanlığın derinliklerinde

Yardıma koşanların
Sönük yanan el fenerinin menzilinde
Yıldızlar gibi parlayan
Gözlerde umutsuz bakışlar
Kiminin elleri koynunda
Kiminin kanadı kolu kırık
Güçsüz kalan kollar yanlarda sarkık
Ciğerleri parçalayan
Tarifsiz haykırışla çığlıklar
O çığlıklar, aslında
Sessizliğin çaresizliğin yalnızlığın
Unutulmayacak acıların hüznün sesi bu gün
Bir canavarın çığlığı gibi
Kulakları sağar edercesine
Korkular ürpertir bedeni
Bilmezler ki deprem nedir
Bir kenardan izlerler ne olup bittiğini
Anlam veremeyecek kadar küçük
Küçük bedenleri

Gözyaşlarına karışmış
Taşın toprağın tozu
Çekiyorlar ciğerlerine
Her nefes alışlarında
Annelerini Babalarını
Kardeşlerini arayan arayana
Evlatlarım diye kendini parçalayan
Anneler, Babalar
Yardıma koşanların
Ellerinden tutup yalvaranlar
Kendi yarasının acısını unutmuş
Ne olur, ne olur kurtarın canları
Çabuk ‘olun
Belki de bir umut var yaşamaya

İnsanlar
Yeniden evlerine girmeye korkar oldular
Onlarca yıkılan evler arasında
Yürekleri yakan
Can kayıpları çok
Enkaz altından yükselen feryatlar
Acılar içinde can çekişenler
Can pazarına dönen
Cadde ve sokaklar
Enkaz başında
Çaresiz donup kalanlar
Tek umutları sevdiklerinden
Sağlıklı bir haber almak
Ve hüzün gözyaşlarını
Sevinç gözyaşlarına dönüştürebilmek

Vasıf’ım ey büyük Allah’ım
Felaketlerle acılarla tanıştırma bizleri
Her fırtınada korkutma bizleri
Mavi gökyüzünü kara bulutlar kaplayan da
İşte şimdi bu yağmurun peşi felaket sel
Diye, endişelere düşürme bizleri
Her esen yeller de
Her düşen yağmur damlasından
Korkutma bizleri

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
25.01.2020 ÇUMARTESİ